Połączenie skórno-naskórkowe to miejsce połączenia skóry właściwej z naskórkiem.
Skóra dzieli się na trzy warstwy: tkankę podskórną i skórę właściwą (zbudowane z tkanek łącznych) oraz naskórek zbudowany z tkanki nabłonkowej, połączony ze skórą właściwą błoną podstawną. To właśnie ta błona podstawna tworzy połączenie skórno-naskórkowe (DEJ, dermal-epidermal junction). Struktura ta składa się przede wszystkim z białek: kolagenu, proteoglikanów i glikoprotein. Połączenie naskórka z błoną podstawną jest wytrzymałe – budują je hemidesmosomy i przyczepy ogniskowe, natomiast błona podstawna nie ma aż tak wykształconych połączeń ze skórą właściwą. Aby zwiększyć możliwość przylegania naskórka do skóry właściwej, naskórek wpukla się głęboko w skórę właściwa – to pofałdowanie zwiększa powierzchnię połączenia. Wpuklenia tworzą sople naskórkowe i wypustki. Połączenie skórno-naskórkowe nie tylko zapewnia skórze stabilność strukturalną i uczestniczy w procesach przekazywania sygnałów między komórkami, ale też pełni funkcję bariery transportowej – ogranicza / umożliwia transport cząsteczek pomiędzy naskórkiem a skórą właściwą. Ma także wpływ na procesy gojenia i przebudowy skóry, a także na jej ogólną kondycję i wygląd. Z biegiem czasu połączenie skórno-naskórkowe staje się bardziej płaskie i naskórek otrzymuje mniej składników odżywczych. Wskutek tego wolniej zachodzą procesy odnowy komórkowej, skóra staje się cieńsza i mniej elastyczna.
Dowiedz się więcej o budowie skóry